Als sterren ogen zijn
en op de aarde zien,
zien zij de grote droefenis
misschien.

Hoe vaal het licht
langs bergen wandelt,
rivieren spiegelt
en de zee omarmt.

Hoe door de mens
de aarde warmt,
het tranen regent
op haar kruin,
die langzaam smelt.

Hoe uit het ijs
het water welt
en het land verdrinkt.
Hoe dieren lente vieren,
waar winter koning was.

Hoe de woestijn zich strekt
met luie vingers over
vruchtbaar gras.
Het lome zand
verstuift de hoop.

Als sterren ogen zijn
en op de aarde zien,
zien zij de mens,
in al zijn waan,
langzaam ten onder.

Beluister gedicht: