Na het gymnasium in Amsterdam studeerde Els van Stalborch kunstgeschiedenis in Utrecht. Zij was verbonden aan verschillende musea. Hoewel zij zich sinds enige tijd volledig op het schrijven heeft toegelegd, is haar band met de kunsten nog altijd sterk. Zo declameert zij haar gedichten bij voorkeur in combinatie met muziek en beeldende kunst. Ook werden verzen van haar hand door de componisten Daan Droogleever en Joep Franssens op muziek gezet.

De poëzie van Els van Stalborch is onlosmakelijk verbonden met het leven zelf. Zij is gefascineerd door mensen, hun gedachten, gevoelens en verlangen. Vaak gaan de gedichten over de zoektocht naar warmte en geluk. De kleine dingen van de dag en de grote levensvragen, zoals waar kom ik vandaan en waar ga ik naar toe, spelen een rol in haar werk. Dit alles is terug te vinden in thema‘s zoals kind, moeder, vriendschap, afscheid, maar ook ongrijpbare onderwerpen zoals liefde, macht, angst. Door haar “eigenzinnig taalgebruik en beeldend vermogen weet zij het wezen van de ogenschijnlijk onaantastbare werkelijkheid te raken”.

Zij is sinds 2015 lid van het Utrechts Stadsdichtersgilde.
Haar werk is veelvuldig opgenomen in bloemlezingen. Ook zijn gedichten van Els van Stalborch opgenomen in de overzichtswerken “Nederlandse Poezie in 1000 en enige gedichten” van zowel Gerrit Komrij als Ilja Leonard Pfeiffer.