De nieuwste dichtbundel “Tijd vergist zich” gerecenseerd door Rene van den Beld, Liter. Klik voor recensie
Hij drinkt de dagen leeg.
Bovenstaande regel komt uit het gedicht Vluchteling. Het staat in de schitterende bundel vol taaliconen over tijd. De titel van de bundel luidt “Tijd vergist zich”, van de dichteres Els van Stalborch. De bundel is opgebouwd uit vier kleine bundeltjes. Ze hebben als titel: “Een oorspronkelijke dag”, “Hinkelende woorden”, “Gedichten op een kier” en “Alles anders”. In de zin Hij drinkt de dagen leeg, ervaar ik het thematische van de bundel, het brute en tedere dat tijd kan hebben. Het gaat te snel voorbij, dat moment van frivole vreugde of diepzinnige ernst of van geduchte hoop. De dagen zijn zo maar weer leeggedronken, het is wachten tot het weer regent van vervulling en zin. Els van Stalborch beweegt zich met haar bundel “Tijd vergist zich” in het ijle hooggebergte van de taal. Het vraagt er om voorzichtig lopen om niets te missen én om niet te vallen en daar mis te lopen van wat zo zorgvuldig is neergeschreven. Tegelijk heeft Els van Stalborch weet van het dal, de aardse werkelijkheid, zoals het dal van de vluchteling of van een zeer geliefde die in het ziekenhuis een operatie ondergaat. Droef en teder vouwt ze in één. In “Hinkelende woorden” :..
Nu tijd verjaart en toekomst
vogelvrij, zoeken wij tussen
knikkerende woorden in
naar het kuiltje van het gezin.
Het wekt alles het besef met een dichteres van doen te hebben, die niet blijft verwijlen bij de esthetica, van de soms wonderschone zinnen en zinswendingen, maar de bitterheid van een ervaring niet schuwt te verwoorden. Het eerder genoemde gedicht “Vluchteling” eindigt met de zinnen….je hand ging open, de mijne dicht , ik zag mijzelf in jouw gezicht. Het zo ontroerend mooi beschreven gedicht “Alles anders”, beschrijft het proces dat de zieke geliefde doormaakt en waarin de bezoeker mee golft tussen hoop en vrees. Ieder die zich grote zorgen heeft gemaakt over het ziekteverloop van de zieke geliefde, zal zich herkennen in zinnen als deze: ‘…
Elke morgen hoop ik
dat het anders en
jij dezelfde die je was
en wij opnieuw .
In zinnen als deze, ze zijn talrijk, voelt de lezer het thema: tijd vergist zich. De bundel gedichten van Els van Stalborch wens ik in handen toe, van veel mensen die zich zichzelf de tijd gunnen om de gedichten en de aangereikte thema’s van tijd en eeuwigheid te proeven en in te drinken en zo de soms leeg gedronken dagen te leren herscheppen als dagen vol betekenis en hoop. Zó lezen geeft weer moed om te leven. Het woord moed komt nog al eens voor. Het zal niet zonder reden zijn dat het allerlaatste gedicht Moed als titel heeft. De bundel eindigt met.
Ik weet wel
Alles gaat voorbij
En niets kan blijven
Maar het is niet altijd waar
Els van Stalborch “Tijd vergist zich “ gedichten Uitgeverij Magonia 2016
René van den Beld, Baarn
“Op intense wijze gaat de dichteres op zoek naar raakvlakken van mens en tijd. Tijdens haar zoektocht is zij zo gelukkig om de juiste taalbeelden te vinden, hiermee bouwt zij diepgaande en toch toegankelijke versen”
Johanna W.P. Hell. Biblion, Leidschendam.
“Als lezer vraagt men zich af of Els van Stalborch daar geen universele menslijke stille poëzie brengt verwoordt in een bepaald eigenzinnige stijl”
Marcella Baete , Radio Plus Gent, Lettervreter.
“De gedichten zijn boeiend, gelaagd en toegankelijk”
Biblion Leidschendam.